Lífið í Ástralíu

Þá er komið að þessu mánaðarlega, þ.e. blogginu.

Það sem stendur líklega upp úr, fyrir kannski utan það Paul Newman gaf upp öndina, er ránið sem framið var síðasta sunnudag í apótekinu sem Okezie minn vinnur í. Hann vinnur þrjá daga í viku og að sjálfsögðu gerðist þetta á hans vakt. Dópisti með steikarhníf í buxunum ógnaði honum þar til að fá peninga og morfín. Þetta var nú frekar lélegur ræningi. Hann tók ekki alla peningana og ekki allt morfínið og lét amfetamínlyf alveg vera líka. Hann hefði nú ekki komist í burtu með mikið meira þar sem hann var ekki einu sinni með poka til að setja fenginn í. Reyndar var hann ekki einu sinni í skóm og var því uppnefndur í blöðunum sem ‘the barefooted bandit’. Í lýsingum af honum í blöðunum var líka sagt að það væri fýla af honum og hann væri í lélegu líkamlegu ástandi. Þokkalegur gaur. Nú er búið að kæra hann og láta lausan. Okezie minn, hetjan sjálf, brást nákvæmlega rétt við, hélt gaurnum bara rólegum og lét hann taka það sem hann vildi enda ekki svo mikið fyrir yfirmenn sína að hann stefni lífi og limum í hættu. Sem var líka eins gott því eigandinn sem opnaði apótekið meðan Okezie var á lögreglustöðinni gat ekki flýtt sér í burtu nógu fljótt eftir að Okezie kom aftur í apótekið og bauð honum þess vegna ekki einu sinni að fara heim til fjölskyldunnar. Okezie var nú aldrei hræddur um líf sitt, finnst meira við hæfi að fara við að bjarga fullri rútu af börnum eða eitthvað því um líkt.
Þegar ég var búin að róa mig niður, nokkrum klukkutímum eftir þetta allt saman (var þá búin að þrífa allt hér, þvo nokkra veggi og hreinsa blómabeðið að framan) kemur Arinze til mín frekar aumur á svip. Þá var hann búinn að koma lítilli kúlu sem fylgir lestinni hans vel upp í nösina á sér. Kúlan smellpassaði alveg og sá ég fyrir mér ferð á slysó en lukkan var með okkur og kúlan kom út eftir nokkrar tilraunir.

Aðrir dagar mánaðarins voru nú eitthvað atvikaminni. Þó eignaðist ég nýja systurdóttur, Áslaugu Elísabetu 15. september. Systur mínar byrjuðu bættu við sig ári sem og hetjan títtnefnda sem er í síðasta skipti tuttuguogeitthvað og þarf endilega því að fara að læra að drekka annað hvort te eða kaffi. Sjáið þið fyrir ykkur eftir 20 ár fimmtugan mann biðja um djús? Ég hins vegar hlakka til á hverju kvöldi að fá mér kaffi morguninn eftir.

Rósa ætlar að verða 11 mánaða eftir nokkra daga og er skipulagða húsfreyjan farin að huga að ársafmælinu. Rósa er alveg að fara að ganga, tekur nokkur skref í einu og tryllist svo af spenningi. Hún klifrar líka aðeins, fer upp í rúmið hans Arinze og upp á sjónvarpsborðið. Arinze er líka hinn hressasti. Hann er í leikskólanum í dag og þegar við Rósa sækjum hann verðum við að fara að gefa öndunum brauð. Kannski ég taki bara myndavélina með á eftir. Annars eru september myndirnar komnar inn á Barnalandið. Fékk kvörtun strax í morgun frá ömmunni að þær væru ekki komnar inn svo ég þorði ekki annað en bregðast við strax.