Lífið í Ástralíu

Litli kallinn minn er þriggja mánaða í dag. Hann er ógurlega mikill kútur og alveg bara hið besta barn. Í dag tók hann í fyrsta skipti dót í hendurnar. Hingað til hefur hann bara slegið í það. Núna vissi hann alveg hvað hann var að gera, horfði einbeittur á hringluna sem er í kerrunni og tók utan um hana með báðum höndum.

Hann er bara Íslendingur eins og er. Hann fékk vegabréf núna um daginn. Hér er mynd af litla Íslendingnum, að sjálfsögðu í ullarnærskyrtu og sokkabuxum þökk sé ömmu Siggu.

Annars brosir hann bara nánast allan daginn og er aðeins að reyna að hlægja líka. Mamman er náttúrulega bæði brosleg og hlægileg, sérstaklega þegar hún syngur íslensku lögin. Það verður ekki langt til að hann hefur vit á því að gráta frekar þegar móðirin hefur upp raust sína og heimta þá frekar Siggu Beinteins og Maríu (eða 50cents ef hann fer að vilja pabbans).
Hann er enn að halda soldið vöku fyrir mér á nóttunni. Eða hann heldur kannski ekki vöku fyrir mér en hann vekur mig oft nokkrum sinnum á hverri nóttu. Það getur verið ansi þreytandi en svo hverfur öll þreytan um leið og hann spreðar einu sætu brosi. Læt fylgja með eina nýja brosmynd.


Þessar myndir og fleiri eru komnar inn á barnalandssíðuna hans Arinze.