Lífið í Ástralíu

Ég skellti mér í klippingu í gær. Var komin með vænan lubba og allar strípur vaxnar úr. Músalitaður raunveruleikinn var ekki að gera það gott svo ég splæsti í allan pakkann. Reyndar er óþarfi að segja "splæsti" því herlegheitin kostuðu ekki nema 110 dollara sem er ekki nema rúmur 5 þús kall. Mér fannst hins vegar svolítið fyndið að hún vildi endilega setja í mig hettustrípur. Hvað er langt síðan þið hin hafið fengið þannig strípur. Svo fékk ég reyndar smá álpappírs líka. Ég var búin að gleyma hvað það er ótrúlega óþægilegt að fá hettustrípur. Ég var öll útötuð í tárum eftir þetta allt saman. En miklu sætari líka samt... Ef einhver hittir Kristján sem klippti mig alltaf á Rauðhettu þá getið þið samt sagt honum að ég sakna hans... Mér finnst það bara ekki vera mitt verk að ákveða klippinguna.

Einn af sjúkrahúsinu var að deyja. Í stuttu máli þá ólst hann upp á munaðarleysingjahæli í Englandi frá 6 ára aldri. Bróðir hans dó í síðari heimstyrjöldinni í bardaga og systir hans og hennar börn dóu í sprengjuárásunum á London. Þessi maður fór sjálfur í stríðið og var haldið í fangabúðum Þjóðverja í ár en náði að flýja ásamt félaga sínum í gegnum klóakið. Þeir náðu að komast til Sviss þar sem hann var á sjúkrahúsi í hálft ár. Þann tíma var hann talinn af. Hann kom svo til Ástralíu. Ég vissi reyndar ekki hans sögu fyrr en hann var dáinn en mér finnst samt ótrúlega skrýtið að þetta hafi verið saga manns sem ég sá á hverjum degi.

Ég ætti kannski að hætta að kvarta undan rigningunni.